Ziekenhuizen en weinig lucht

Het leven is hier nog steeds goed. Met vijf DMT's rondlopend, is het bedrijvig in de duikschool, maar gelukkig pakt dat de laatste dagen goed voor mij uit... De nieuwe DMT's moeten namelijk hun theorie bespreken (wat ik al aan het begin vd cursus heb gedaan) en manager Jim heeft daar zijn handen vol aan. Dat betekent voor mij dat ik mee mag met hetgene wat ik tot nu toe het liefste doe: gidsen. Toch is er een dag waarop ik samen met de andere DMT's in het zwembad spendeer voor de skill circuit: een lijst van 20 vaardigheden die elke divemaster moet beheersen en bovendien ook nog helder uit kunnen leggen. Ik heb dit rijtje al 5 keer geoefend, maar alle overige kandidaten doen dit voor het eerst. Stiekum hoop ik dat mijn demonstratie van vandaag voor "het eggie" zal worden gerekend, en ik de taak af kan strepen. Niet dat het niet leuk is, maar het is behoorlijk intensief, en ik lig nog altijd liever een dag in de oceaan dan in het zwembad. We beginnen aan de skills, en het begin gaat me foutloos af. Echter, het feit dat iedereen de skills moet doen zorgt voor een hoop wachten en geklungel, en ik voel mijn aandacht en energie met elke skill afnemen. Maar na 15 skills kan ik bijna niet meer, en maak de laatste vijf met mijn laatste krachten af. Zou het genoeg zijn? Na de sessie komt Jim naar me toe. "Stefan, ik wilde eigelijk zonder dat je het wist je demonstratie van vandaag als examen laten gelden"... Mooi! "En de eerste 15 skills heb je de maximale score gehaald!". Nog mooier! "Maar...de laatste 5 waren simpelweg niet genoeg, dus moeten we het geheel nog een keer over doen ben ik bang". Kak! Spontaan voel ik de moeheid teleurstelling en irritatie over me heen komen, en kan deze moeilijk verbergen. Voor het eerst ben ik er even klaar mee. Ik besluit dan ook de middag naar mijn hutje te gaan en val in de meegenomen hangmat als een blok ik slaap. De volgende dag gaat de wekker al weer vroeg. De dagen zijn lang, en ik voel mijn lijf heel langzaamaan een beetje tegensputteren. Ik besluit om ook het vakantie element van deze reis iets meer naar voren te laten komen. Ochtendje duiken; middagje vrij. Ook krijg ik steeds meer zin in de 1,5 week in Palawan, waar ik maximaal wil gaan ontspannen. Ik besluit om wel het duiken hier te maximaliseren (ik ben er toch).

De volgende dag wordt er enkel 's ochtends gedoken, en heb ik zowaar de middag vrij. Ik besluit om de middag de stad (dumaguete) in te gaan, want ik moet nog een medische verklaring hebben van een erkende dokter voor mijn opleiding. Ik vertrek richting ziekenhuis, samen met Efa, de ierse DMT. Eenmaal bij het ziekenhuis worden we een kamertje ingestuurd. Na veel te lang wachten komt er dan eindelijk een dokter langs. Die luistert naar mijn hart, longen en neemt mijn bloeddruk op. Ik wordt gezond verklaart en krijg na betaling de benodigde handtekening op mijn medisch formulier. Weer een stapje dichterbij de officiele Divemaster titel.

De volgende dag arriveren er weer een groepje chinezen, maar dit keer hele leuke. Drie van hen zijn Open Water duikers (het basis brevet zegmaar), en ik mag ze alleen begeleiden tijdens hun duiken. Leuk! Als eerste komt de enige dame naar me toe. Glimlachend, maar toch nog veel te serieus zegt ze "I can't swim!". Emm...ok? Hoe heb je dan in godsnaam dat eerste duikbrevet gehaald? Prima, we zien wel. We gaan samen met twee chinese mannen de boot op naar een duistek even verderop langs de kust. Wat me direct opvalt is dat de dame bloed en bloednerveus is. Bij navraag blijkt ze nogmaar 6 duiken ervaring te hebben, dus dat is enigszins begrijpelijk. Tijdens de duik blijkt ze nog niet echt controle over haar drijfvermogen te hebben. Bij aanvang komt ze niet naar beneden, en eenmaal beneden zinkt ze of plat naar de bodem, of weer terug naar de oppervlakte. De twee mannen zijn een stuk beter. Toch is ze erg geinteresseerd in de vissen, en wijkt constant nog geen halve meter bij me vandaan. Na 30 minuten duiken is ze door haar luchtvoorraad heen en is het tijd voor een veiligheidsstop van drie minuten op 5 meter. Althans, dat was het plan. Eenmaal op 5 meter draai ik me om en ben haar kwijt. Een blik naar de oppervlakte vertelt genoeg, ze is als een raket omhoog geschoten. Op zich geen ramp, maar ook niet echt de bedoeling. Ik breng ook de twee mannen omhoog, en aan de oppervlakte ontmoet ik haar, ietwat gestresst. Ze heeft aan de oppervlakte nog steeds haar ademautomaat in haar mond, en weigert deze uit te doen. Prima, have it your way. Eenmaal bij de boot verwacht ik een totaal gestrsst persoon aan, maar niets is minder waar. Ze vond het geweldig, en, eerlijk waar, zo vreselijk slecht was het ook niet, hooguit ietwat ongecontroleerd. De tweede duik verloopt exact hetzelfde, inclusief vuurpijltechniek naar de oppervlakte. Maar ook hier is de groep blij. Prima, klanten blij, duikschool blij, ik blij. Dezelfde avond zit ik aan het diner bij mijn resort als de telefoon gaat. Het is manager Jim, die mij dringend verzoekt ok per direct naar de duikschool te komen en mijn duikcomputer mee te nemen. Een van de gasten uit mijn groepje voelt zich namelijk de hele middag al niet lekker, en het lijkt van kwaad tot erger te gaan. Ik schrik. Ik verlaat mijn diner direct, en ren in de stromende regen over het strand naar de duischool. Eenmaal daar krijg ik te horen dat een van de mannen uit het groepje (ik had uiteraard eerder de dame verwacht), verschijnselen van decompressieziekte te lijkt te vertonen. We lezen de data van mijn duikcomputer uit, en komen direct tot de conclusie dat dit, gezien het duikprofiel, bijna niet mogelijk is. Toch wordt de medische toestand van de man niet echt beter. We maken ons zorgen. Daarbij komt dat de man alle medische hulp die wij hem aanbieden weigert. Hij wil geen zuurstof (wat gebruikelijk is bij duikongevallen), geen suiker, en ook geen controle ik het ziekenhuis. Hij wil wachten, wat wij allen niet echt een goed idee vinden, maar wat kun je doen als iemand echt niet wil. Toch verslechterd de toestand van de man zienderogen, en besluiten we toch maar een ambulance te bellen. Nou, dat is nog niet zo makkelijk hier in de filipijnen. Het nationale noodnummer geeft geen gehoor, en de ziekenhuislijn is continue in gesprek. Toch weten we via een omweg een ambulance te pakken te krijgen. Binnen een half uur zijn ze ter plaatse en we tillen de man op de brancard. Jim zal meegaan naar het ziekenhuis. Inmiddels al laat, ga ik stil terug naar huis. De volgende dag hoor ik dat er na volledig onderzoek, geen enkel spoor van decompressieziekte is gevonden, maar dat hyperventilatie waarschijnlijk de boosdoener is geweest. Wat weer een avontuur, maar gelukkig is alles dus goed afgelopen. Dezelfde dag nog vertrekt de groep weer, en ik snap weinig van de keuze om een vriend initieel niet medisch te laten helpen als er mogelijk twijfel is over gezondheid. Maargoed, laten we het maar op een cultuurverschil houden.

De volgende dag mag ik een ander groepje gidsen op het prachtige Apo Island, en ik begin er nu echt lol in te krijgen, want ik ken de duikstekken inmiddels steeds beter, en twijfel niet meer of ik de boot nog terug kan vinden.

De dag daarop mag ik, gezien de drukte mee met een Divemaster en een klant. Deze blijkt Dan, een oude Amerikaan te zijn. De man staat bekend om zijn traagheid, inclusief een traag luchtverbruik, wat enorm lange duiken op kan leveren. Ik mag mee, en omdat ik niet hoef te gidsen, mag ik de camera mee. Ik neem me voor om het eens lekker rustigaan te doen, om te kijken hoe mijn luchtverbruik er inmiddels voor staat na al deze ervaring. Een heerlijk rustige duik is het gevolg. Er worden veel foto's gemaakt, en ik struin heerlijk door de plekjes die ik graag wil zien. Aan het einde van de duik versplinter ik mijn oude record van 67minuten met zowaar een volle 97 minuten! Whoohoo! Ik ben trots. Ook de volgende duik is met 87 minuten niet echt kort te noemen. Ik maak een paar mooie fotos van een Ornate Ghost Pipefish, erg mooie beestjes. Eenmaal terug bij de duikschool mag ik gelijk mee met een andere gast om te gidsen. We zijn met zijn tweeen en gaan naar het huisrif. Eitje, dacht ik nog. Dit verandert als ik bij het afdalen merk dat mijn duikbril vol loopt met water. Ik klaar het masker, maar merk dat het water snel weer terug is. Vreemd, nog maar een keer klaren. Maar nog blijft het zoute water in mijn ogen lopen, wat het duikcomfort niet echt bevordert; me-ga irritant! De gast vraagt of het allemaal wel goed gaat, want hij ziet mij duidelijk klooien met het masker. Eerlijl gezegt had ik, wanneer ik zonder gasten was geweest, de duik afgebroken, maar ik vond dat ik dit niet kon maken in deze positie. Met twee handen het masker vasthoudend en op mijn gezicht drukkend duik ik verder. Dit hoort dus ook bij het reilen en zeilen op een duikschool. Ik houd het zowaar 42 minuten vol, en ben blij als mijn gast aangeeft dat hij bijna door zijn lucht heen is. Eenmaal terug op het bootje bekijk ik mijn bril eens van de buitenkant, en zie dat er een stukje plastic is afgebroken, waardoor het silicone niet meer afsluit. Kak. Dat wordt dus een nieuw masker, en gezien het budget wordt dat een goedkope. Ik besluit om de volgende dag eens te gaan kijken wat het aanbod hier is.