Emotioneel Wrak
Blijf op de hoogte en volg Stefan
18 December 2013 | Filipijnen, Coron
18-12-13
Vandaag is mijn vader jarig (!) en dat is aanvankelijk niet onopgemerkt gebleven. Ik heb namelijk een paar weken eerder al contact gehad met dit resort, en speciaal een verjaardagstaart bestelt. Echter, wil ik mijn vader graag hiermee verrassen en laat bij het ontbijt nog niets merken. Het idee is om de taart te laten brengen en hem dan te feliciteren. Bij het (stiekum) navragen in de keuken, blijkt dat de taart vanmiddag pas geleverd zal worden. Dan maar even wachten, en ik zie hem beduident vragend kijken, om te zien of ik nu echt niet door heb dat hij jarig is. Tuurlijk wel, maar ik stel het moment nog even uit. Dan is het tijd om te vertrekken met de duikboot. Samen met nog twee andere gasten die hun eerste brevet aan het halen zijn, vertrekken we richting het eerste wrak. Ook wordt ik aan de assistent van Marcel voorgesteld, Christine. Deze filipijnse heeft al veel ervaring op de wrakken, maar haar Engels is nu niet echt je van het. Enthousiast is ze gelukkig wel. We zetten koers naar het eerste wrak, de olympia Maru. Ik krijg het verhaal te horen dat op een avond in September 1944 in de tweede wereld oorlog een vloot Japanse Oorlogsschepen voor anker lag in de baai van Coron. Zij waren allen op de terugreis naar huis (Japan) na een missie in Manila. Wat zij niet wisten was dat de Amerikanen hun versleutelde morse code inmiddels had gekraakt, waardoor zij precies op de hoogte waren van hun positie. Die avond stuurde de Amerikaanse marine zo’n 120 bommenwerpers tot op de tanden bewapend richting de baai. Omdat de meeste schepen een bevoorradingsfunctie hadden (levensmiddelen, olie), waren ze niet gewapend en hadden geen schijn van kans tegen het Amerikaanse overmacht. Vijf van deze schepen liggen hier nu op de bodem, en zijn voor degenen die het aandurven beschikbaar om op te duiken. Omdat ik geen ervaring heb met wrakduiken, maken we duidelijke afspraken. Ik krijg een-op-een begeleiding door Christine, en ik moet aangeven wanneer ik iets niet wil kan of durf. Ik geef aan dat ik lichtelijk claustrofobisch ben, dus hele krappe gangetjes niet echt zie zitten. Dit is geen probleem volgens Christine, hoewel ik twijfel of ze mijn Engels wel helemaal goed verstaat. Gelukkig is daar ook nog Marcel, en hij heeft erg veel vertrouwen in Christine. Daarnaast heb ik nu als DM aardig wat vertrouwen in mijn eigen skills, dus we gaan ervoor. Het is best nog wel een stukje varen naar het wrak. Tijd om papa eens te peilen. Die heeft er zin in, en bekijkt de gebruiken en voorbereidingen op een duikboot eens goed. Dan zijn we op de plaats van bestemming, en tot mijn verbazing zijn we de enige duikers daar. Ik trek mijn spullen aan en spring samen met Christine in het water. De boei aan de oppervlakte leid naar het wrak, dus deze gaan we volgen. Langzaam daal ik af, en als eerste valt me op dat er aardig wat stroming staat en dat het water daardoor erg troebel is. Ik zie nog geen schip ofzo, dus ga aarzelend nog wat verder naar beneden. Daar.. ineens opdoemend uit het niets, zie ik een enorme constructie. Daar wordt ik even stil van, wat een enorm ding is dit. Christine weet precies wat ze doet, want ze is bijna niet bij te houden. We zweven over het dek waar 70 jaar geleden de Japanners in paniek overheen gerend moeten hebben toen ze de naderende vliegtuigen hoorde. We maken een rondje over de boeg, en Christine stopt bij een enorm gat van de laadruimte. Ze wijst erin, vragende of ik mee wil erin. Nou, ik vind het zeker wel een beetje spannend, maar ben zo nieuwsgierig dat ik ja knik. Daar gaan we. In het enorme gat van de laadruimte ga ik het schip binnen. Vissen zwemmen langzaam langs me heen, en het aanwezige licht wordt minder. Christine doet haar duiklamp aan, en de mijne besluit om niet mee te werken, want licht komt er niet uit. Geeft niets, het lukt zo en ik zwem achter Christine aan. Inmiddels zijn we in het gedeelte van de laadruimte waar er boven mijn hoofd geen vrije doorgang naar boven is, echt in het schip dus. Hoewel erg spannend, verbaar ik me erover hoe rustig ik ben. We zwemmen verder het schip in, en Christine lijkt ineens weg, maar is zich door een deuropening heen aan het wurmen en zwemt verder. Ok…. Ik kijk verder en de ruimte erna is wel weer best groot, dus ik besluit haar te volgen. Nu zwemmen we dus echt in het schip, en ik vind het enorm indrukwekkend allemaal. Vele soorten vissen hebben het wrak inmiddels tot hun huis gemaakt, en zij zwemmen op vele plaatsen door de ruimtes. Dan komen we via een grote patrijspoort weer naar buiten, en zie ik dat we ter hoogte van het midden van het schip zijn. Christine vraagt of ik ok ben, en tot mijn verbazing ben ik meer dan dat…. Ik wil meer zien! We gaan dan ook weer naar binnen, en nu duik ik in een smalle maar diepe ruimte verder richting het achtersteven. Het is goed dat Christine de weg weet, want alleen zou ik echt verdwalen. Dan komen we achter het schip weer naar buiten, en zwemmen we weer richting de boei om aan de opstijging te beginnnen. Deze duik was slechts 36 minuten, maar wel enorm indrukwekkend! Meer! Vol met adrenaline en verhalen kom ik boven, waar mijn vader braaf wacht, niet wetende wat er de afgelopen 36 minuten allemaal met mij is gebeurd. Ik doe verslag en laat wat foto’s zien, maar besef me ook dat deze emotie bijna onmogelijk is over te brengen als je er niet bij bent geweest. We wachten wat en varen ondertussen naar het volgende wrak, de Tangat. Dit wrak heeft iets minder mogelijkheden om halverwege naar buiten te gaan, en daarmee merk ik dat ze express met de minst moeilijke zijn begonnen. Ik ben nog steeds verrast dat ik het A zo mooi en interessant vind, en B zo rustig blijf. Ook hier dalen we af met een lijn. Deze keer gaan we bij de krater die de torpedo heeft achter gelaten naar binnen. Dit schip bestaat uit veel meer compartimenten en heeft al een iets meer kruip-door-sluip-door indeling. Halverwege komen we echter uit in de machinekamer, en het stoomwiel wat daar staat is werkelijk enorm indrukwekkend. Ongelooflijk om te bedenken dat dit ooit in volle werking was. Langs de enorme ventielen duik ik verder, en wordt nog even langst de stuurhut geleid. Wauw, wat is dit mooi. Wel merk ik dat ik, hoewel rustig, continue mijn duikcomputer en luchtvoorraad nauwlettend in de gaten houd. Omdat het schip op best een grote diepte ligt (ong. 33 meter), en ik geen mogelijkheid heb om ondieper te zwemmen, begint mijn duikcomputer te jammeren. Ik overschrijd daarmee de maximale tijd die ik op deze diepte mag blijven zonder een verplichte decompressiestop. Op zich geen ramp, maar zeker niet de bedoeling. Gelukkig zijn we bijna bij het einde van het schip, en eenmaal daar doen we dus tijdens de opstijging een verplichte decompressiestop. Weer veilig boven, en weer ontzettend indrukwekkend allemaal.
Eenmaal boven is het tijd voor de lunch. Daarna zullen ver verder varen naar het derde en laatste wrak van vandaag, de East Tangat Gunboat. Een klein schip wat redelijk ondiep ligt. Hier zal mijn vader zijn proefduik gaan krijgen. Na de lunch neemt Marcel hem volledig onder zijn hoede, en de spanning is duidelijk van het gezicht van mijn vader te lezen. Hem worden de nodige spullen aangemeten, en we zullen beginnen met wat oefeningen in zeer ondiep water. Maar eerst is het noodzaak om, met spullen en al, van de boot af te komen. Een van de engste manieren als je die nog nooit gedaan hebt is de achterwaartse rol. En jawel, deze wordt als passende gekozen. Met volledige bepakking laat mijn vader zich in het water vallen en eenmaal daar is er dan eindelijk de lach op zijn gezicht. De drie oefeningen (masker klaren, automaat terughalen en automaat klaren) gaan hem redelijk goed af. Ook het feit dat hij piloot is helpt bij het verhaal over het klaren van de oren. Dan is het zover. Marcel gaat 1op1 met mijn vader voor een rondje, en ik mag mee, met camera in de aanslag uiteraard. Met zijn drieën dalen we af naar ongeveer 9 meter, en maken een rondje over het kleine wrak. Mijn vader blijft rustig, en heeft de zwemslagen er goed inzitten. Zo goed zelfs, dat Marcel meer voort wordt getrokken dan daadwerkelijk met hem mee duikt. Maar prima, voor de aller eerste keer gaat het uitstekend! Ik ben zelfs wel een klein beetje trots…… Na 5 rondjes vind Marcel het welletjes, en gaan we richting oppervlakte. “Mooi speelgoed!” zegt mijn vader, en ik ben erg blij dat hij het leuk vond. Eenmaal terug op de boot tuigen we de spullen af, en koersen terug richting Discovery Island. Ik ben nu daadwerkelijk bijna vergeten dat daar nog een taart op ons ligt te wachten, dus ik houd nog even mijn mond. Eenmaal terug op het resort is daar dan, onder luid zingend van zowel het personeel als de gasten, de verjaardagstaart! En ook de nodige felicitaties komen (eindelijk) aan bod. Mijn vader is nu echt jarig, en de rest van de avond is het dan ook nog erg gezellig.
Vandaag is mijn vader jarig (!) en dat is aanvankelijk niet onopgemerkt gebleven. Ik heb namelijk een paar weken eerder al contact gehad met dit resort, en speciaal een verjaardagstaart bestelt. Echter, wil ik mijn vader graag hiermee verrassen en laat bij het ontbijt nog niets merken. Het idee is om de taart te laten brengen en hem dan te feliciteren. Bij het (stiekum) navragen in de keuken, blijkt dat de taart vanmiddag pas geleverd zal worden. Dan maar even wachten, en ik zie hem beduident vragend kijken, om te zien of ik nu echt niet door heb dat hij jarig is. Tuurlijk wel, maar ik stel het moment nog even uit. Dan is het tijd om te vertrekken met de duikboot. Samen met nog twee andere gasten die hun eerste brevet aan het halen zijn, vertrekken we richting het eerste wrak. Ook wordt ik aan de assistent van Marcel voorgesteld, Christine. Deze filipijnse heeft al veel ervaring op de wrakken, maar haar Engels is nu niet echt je van het. Enthousiast is ze gelukkig wel. We zetten koers naar het eerste wrak, de olympia Maru. Ik krijg het verhaal te horen dat op een avond in September 1944 in de tweede wereld oorlog een vloot Japanse Oorlogsschepen voor anker lag in de baai van Coron. Zij waren allen op de terugreis naar huis (Japan) na een missie in Manila. Wat zij niet wisten was dat de Amerikanen hun versleutelde morse code inmiddels had gekraakt, waardoor zij precies op de hoogte waren van hun positie. Die avond stuurde de Amerikaanse marine zo’n 120 bommenwerpers tot op de tanden bewapend richting de baai. Omdat de meeste schepen een bevoorradingsfunctie hadden (levensmiddelen, olie), waren ze niet gewapend en hadden geen schijn van kans tegen het Amerikaanse overmacht. Vijf van deze schepen liggen hier nu op de bodem, en zijn voor degenen die het aandurven beschikbaar om op te duiken. Omdat ik geen ervaring heb met wrakduiken, maken we duidelijke afspraken. Ik krijg een-op-een begeleiding door Christine, en ik moet aangeven wanneer ik iets niet wil kan of durf. Ik geef aan dat ik lichtelijk claustrofobisch ben, dus hele krappe gangetjes niet echt zie zitten. Dit is geen probleem volgens Christine, hoewel ik twijfel of ze mijn Engels wel helemaal goed verstaat. Gelukkig is daar ook nog Marcel, en hij heeft erg veel vertrouwen in Christine. Daarnaast heb ik nu als DM aardig wat vertrouwen in mijn eigen skills, dus we gaan ervoor. Het is best nog wel een stukje varen naar het wrak. Tijd om papa eens te peilen. Die heeft er zin in, en bekijkt de gebruiken en voorbereidingen op een duikboot eens goed. Dan zijn we op de plaats van bestemming, en tot mijn verbazing zijn we de enige duikers daar. Ik trek mijn spullen aan en spring samen met Christine in het water. De boei aan de oppervlakte leid naar het wrak, dus deze gaan we volgen. Langzaam daal ik af, en als eerste valt me op dat er aardig wat stroming staat en dat het water daardoor erg troebel is. Ik zie nog geen schip ofzo, dus ga aarzelend nog wat verder naar beneden. Daar.. ineens opdoemend uit het niets, zie ik een enorme constructie. Daar wordt ik even stil van, wat een enorm ding is dit. Christine weet precies wat ze doet, want ze is bijna niet bij te houden. We zweven over het dek waar 70 jaar geleden de Japanners in paniek overheen gerend moeten hebben toen ze de naderende vliegtuigen hoorde. We maken een rondje over de boeg, en Christine stopt bij een enorm gat van de laadruimte. Ze wijst erin, vragende of ik mee wil erin. Nou, ik vind het zeker wel een beetje spannend, maar ben zo nieuwsgierig dat ik ja knik. Daar gaan we. In het enorme gat van de laadruimte ga ik het schip binnen. Vissen zwemmen langzaam langs me heen, en het aanwezige licht wordt minder. Christine doet haar duiklamp aan, en de mijne besluit om niet mee te werken, want licht komt er niet uit. Geeft niets, het lukt zo en ik zwem achter Christine aan. Inmiddels zijn we in het gedeelte van de laadruimte waar er boven mijn hoofd geen vrije doorgang naar boven is, echt in het schip dus. Hoewel erg spannend, verbaar ik me erover hoe rustig ik ben. We zwemmen verder het schip in, en Christine lijkt ineens weg, maar is zich door een deuropening heen aan het wurmen en zwemt verder. Ok…. Ik kijk verder en de ruimte erna is wel weer best groot, dus ik besluit haar te volgen. Nu zwemmen we dus echt in het schip, en ik vind het enorm indrukwekkend allemaal. Vele soorten vissen hebben het wrak inmiddels tot hun huis gemaakt, en zij zwemmen op vele plaatsen door de ruimtes. Dan komen we via een grote patrijspoort weer naar buiten, en zie ik dat we ter hoogte van het midden van het schip zijn. Christine vraagt of ik ok ben, en tot mijn verbazing ben ik meer dan dat…. Ik wil meer zien! We gaan dan ook weer naar binnen, en nu duik ik in een smalle maar diepe ruimte verder richting het achtersteven. Het is goed dat Christine de weg weet, want alleen zou ik echt verdwalen. Dan komen we achter het schip weer naar buiten, en zwemmen we weer richting de boei om aan de opstijging te beginnnen. Deze duik was slechts 36 minuten, maar wel enorm indrukwekkend! Meer! Vol met adrenaline en verhalen kom ik boven, waar mijn vader braaf wacht, niet wetende wat er de afgelopen 36 minuten allemaal met mij is gebeurd. Ik doe verslag en laat wat foto’s zien, maar besef me ook dat deze emotie bijna onmogelijk is over te brengen als je er niet bij bent geweest. We wachten wat en varen ondertussen naar het volgende wrak, de Tangat. Dit wrak heeft iets minder mogelijkheden om halverwege naar buiten te gaan, en daarmee merk ik dat ze express met de minst moeilijke zijn begonnen. Ik ben nog steeds verrast dat ik het A zo mooi en interessant vind, en B zo rustig blijf. Ook hier dalen we af met een lijn. Deze keer gaan we bij de krater die de torpedo heeft achter gelaten naar binnen. Dit schip bestaat uit veel meer compartimenten en heeft al een iets meer kruip-door-sluip-door indeling. Halverwege komen we echter uit in de machinekamer, en het stoomwiel wat daar staat is werkelijk enorm indrukwekkend. Ongelooflijk om te bedenken dat dit ooit in volle werking was. Langs de enorme ventielen duik ik verder, en wordt nog even langst de stuurhut geleid. Wauw, wat is dit mooi. Wel merk ik dat ik, hoewel rustig, continue mijn duikcomputer en luchtvoorraad nauwlettend in de gaten houd. Omdat het schip op best een grote diepte ligt (ong. 33 meter), en ik geen mogelijkheid heb om ondieper te zwemmen, begint mijn duikcomputer te jammeren. Ik overschrijd daarmee de maximale tijd die ik op deze diepte mag blijven zonder een verplichte decompressiestop. Op zich geen ramp, maar zeker niet de bedoeling. Gelukkig zijn we bijna bij het einde van het schip, en eenmaal daar doen we dus tijdens de opstijging een verplichte decompressiestop. Weer veilig boven, en weer ontzettend indrukwekkend allemaal.
Eenmaal boven is het tijd voor de lunch. Daarna zullen ver verder varen naar het derde en laatste wrak van vandaag, de East Tangat Gunboat. Een klein schip wat redelijk ondiep ligt. Hier zal mijn vader zijn proefduik gaan krijgen. Na de lunch neemt Marcel hem volledig onder zijn hoede, en de spanning is duidelijk van het gezicht van mijn vader te lezen. Hem worden de nodige spullen aangemeten, en we zullen beginnen met wat oefeningen in zeer ondiep water. Maar eerst is het noodzaak om, met spullen en al, van de boot af te komen. Een van de engste manieren als je die nog nooit gedaan hebt is de achterwaartse rol. En jawel, deze wordt als passende gekozen. Met volledige bepakking laat mijn vader zich in het water vallen en eenmaal daar is er dan eindelijk de lach op zijn gezicht. De drie oefeningen (masker klaren, automaat terughalen en automaat klaren) gaan hem redelijk goed af. Ook het feit dat hij piloot is helpt bij het verhaal over het klaren van de oren. Dan is het zover. Marcel gaat 1op1 met mijn vader voor een rondje, en ik mag mee, met camera in de aanslag uiteraard. Met zijn drieën dalen we af naar ongeveer 9 meter, en maken een rondje over het kleine wrak. Mijn vader blijft rustig, en heeft de zwemslagen er goed inzitten. Zo goed zelfs, dat Marcel meer voort wordt getrokken dan daadwerkelijk met hem mee duikt. Maar prima, voor de aller eerste keer gaat het uitstekend! Ik ben zelfs wel een klein beetje trots…… Na 5 rondjes vind Marcel het welletjes, en gaan we richting oppervlakte. “Mooi speelgoed!” zegt mijn vader, en ik ben erg blij dat hij het leuk vond. Eenmaal terug op de boot tuigen we de spullen af, en koersen terug richting Discovery Island. Ik ben nu daadwerkelijk bijna vergeten dat daar nog een taart op ons ligt te wachten, dus ik houd nog even mijn mond. Eenmaal terug op het resort is daar dan, onder luid zingend van zowel het personeel als de gasten, de verjaardagstaart! En ook de nodige felicitaties komen (eindelijk) aan bod. Mijn vader is nu echt jarig, en de rest van de avond is het dan ook nog erg gezellig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
