Manila & Hong Kong
Blijf op de hoogte en volg Stefan
20 December 2013 | Filipijnen, Manilla
20-12-13
Vandaag vertrekken we vanaf Discovery Island naar de luchthaven, en vliegen rond het middaguur naar Manila. Mijn vader is hier al een nachtje als stopover op de heenreis geweest, maar voor mij zal het de eerste keer worden. Ik probeer me een voorstelling te maken, maar ik weet al dat de stad gigantisch is. We landen op het vliegveld, en ik heb moeite om in te schatten met welke sfeer we nu precies te maken hebben. Het is wel overal enorm druk, en dat is voor mij wel behoorlijk wennen. Bij het proberen een taxi te veroveren worden we direct een toeristentarief aangesmeerd (wat later 4 keer zo veel als een normale rit was), en de dame vraagt onterecht en veel te brutaal om een dikke fooi voor ons ‘de taxi wijzen’. Dat dacht ik dus niet, en ik voel me nog niet helemaal op mijn gemak. Dit wordt niet beter als we, eenmaal in de taxi, muur en muurvast komen te zitten in het verkeer. Uiteindelijk doen we over de 5 kilometer afstand van het vliegveld naar ons hotel zo’n 1,5 uur (!), en dat hielp mij niet in het kunnen omarmen van Manila. Sterker nog, ik was blij dat we hier maar 1 nachtje hoefden te verblijven. Eenmaal bij ons hotel werd het wel iets beter, want mijn speurwerk op internet voorafgaand wierp ook hier zijn vruchten af. Een superluxe hotel met een prima kamer, ook al was het maar voor een nacht. ’s Avonds zijn we de stad ingegaan, en ook hier waren de mensen overal in massale getalen aanwezig. Te veel om grip op te krijgen, te veel om even rustig na te kunnen denken. Daarnaast zag ik hier de armoede pas echt, en straalde de mensen dat hier ook echt uit. Bah, ik kan oprecht zeggen dat ik Manila een vreselijke ervaring vond. De volgende dag is het dan zover, ik neem ’s ochtends afscheid van mijn vader, en vertrek rond 11:00 na bijna 9 weken uit de Filipijnen. Niet naar huis, maar eerst naar Hongkong. Om heel eerlijk te zijn had ik het niet erg gevonden om daar direct door naar huis te vliegen, maar in Hongkong wachtte me nog iets wat ik niet zou willen missen. Tuurlijk wilde ik de stad waar ik nu al vijf keer ben geweest (vliegveld) maar nog nooit had gezien eens bekijken. Maar ook heb ik hier met Nicky en Roberto, een stel wat Lau en ik eerder dit jaar op duikvakantie in de Filipijnen hebben ontmoet afgesproken. En hoewel ik ze pas in mijn leven een week heb meegemaakt, heb ik ontzettend zin om ze weer te zien. Na aankomst op het ultramoderne vliegveld, valt me direct op dat het me bijna geen moeite kost om te zien waar ik heen moet. De openbaar vervoers opties zijn goed aangegeven en ook nog eens erg logisch. Niet veel later zit ik dan ook in de trein richting de stad. Nu wist ik van tevoren niets over Hongkong, maar dat zal de aankomende dagen denk ik wel veranderen. Ik heb van Nicky erg duidelijke aanwijzingen gekregen over hoe bij mijn hotel te komen, en ik ben benieuwd. Na de trein stap ik in een (gratis) bus die me naar het holiday inn hotel brengt. Niet dat ik daar verblijf, maar vanaf dat hotel is het nog maar een klein stukje. Eenmaal daar ga ik op zoek naar de “Mira Inn”, wat in de gelijknamige Mirador Mansion moet zitten. Een mansion… dat klinkt luxe, dus ik ben benieuwd. Als ik uit de bus stap, inclusief mega-backpack (met vinnen) en kleine backpack, vallen me twee dingen op. Ik dacht dat Hongkong altijd warm was, maar met 16 graden is het hier best frisjes (en ik heb maar 1 lange broek mee), en de straten zijn gevuld met mensen… wat een mensen overal! Zeker niet vies en ongeorganiseerd zoals Manila, maar schoon en super georganiseerd, maar nog steeds enorm veel mensen! Nu op zoek naar mijn hotel loop ik langs de winkelstraten die met schreeuwend met allerlei billboards en lichtreclame op me af lijken te komen. Dan zie ik midden tussen de winkels een soort ingang van een winkelcentrum, met de naam Mirador Mansion… Pardon? Een winkelcentrum is het eigelijk niet eens, meer een soort doorloop stelsel van kleine boetiekjes en trappenhuizen. Ik loop naar binnen, en ben na twee afslagen in het doolhof van gangen al verdwaald. WTF, ben ik hier op zoek naar een hotel?? Ik kijk nog eens op de aanwijzingen die ik van Nicky gekregen heb en zie dat ik op de 7e verdieping moet zijn. Aha. Op zoek naar een lift kom ik in een doodlopend smel gangetje waar een hele rij mensen aan het wachten zijn….. juist….op de lift. Dan blijkt dat er 4 liften zijn, die allemaal op verschillende delen stoppen. Ik besluit er maar gewoon een te proberen. Ik kom uiteindelijk op de 8e verdieping uit, en besluit een trapje naar beneden te lopen. Ok, ik zit nu op de goede etage, maar nu.. De etage bestaat uit tientallen gangetjes met anonieme deuren. Tussendoor hangt wasgoed over de hele breedte van de gang, staan rommelig dozen met weet ik het wat buiten opgestapeld. Kortom, mijn hele verwachtings patroon van hoe een hotel eruit ziet, aangegeven staat en waar te vinden is helpt me geen ene moer. Dan zie ik in de verte een rode deur met een klein bordje met Mira Inn. Geen welkome deur die open zwaait, geen lobby, maar een potdichte deur. Ik bel aan, en via de krakende intercom vertel ik dat ik een reservering heb. Dan zwaait de deur open, en staat er een klein Aziatisch vrouwtje die me zeer hartelijk begroet. Ze blijkt Filipijnse, en als ik zeg dat ik daar net vandaan kom is het ijs snel gebroken. Ze wijst me mijn 1 persoons kamer. De deur gaat open, en ik verbaas me over de indeling. Een piepklein kamertje, met over de gehele breedte een 2 persoons bed (maar dan ook echt over de gehele breedte). De vloerruimte die de deur nodig heeft om naar binnen open te gaan is dan ook de enige plek waar ik kan staan. Wel ruikt het er lekker en voelt alles schoon aan. Ik gooi de loodzware tas op bed, en vind het tijd voor een douche. Met de kamerdeur nog open kan ik die niet vinden. Ik vraag de eigaresse waar de gezamelijke badkamer is (ervan uitgaande dat je in zo’n klein kamertje geen badkamer kwijt kan), maar ze schiet in de lach. Blijkt dat in mijn kamer, wanneer ik de buitendeur helemaal dicht doe (en zelf dus op bed moet gaan zitten) er nog een deurtje achter zit met een piepklein badkamertje. De wc past net tussen de twee wandjes, en de douchekop hangt letterlijk boven de WC. Ik snap nu dat dit de een persoons kamer is, want je moet wel een enorm sterke relatie hebben wil je hier met 2 personen continue manieren vinden om je allebei te positioneren. Toch is de douche verder prima, en hoewel de vreemde stad lonkt, ben ik kapot van het reizen. Daarnaast is het draadloze internet hier bloedsnel, en lig ik de rest van de middag op bed uitzending-gemist programa’s te kijken. Tot er rond 6 uur op mijn deur wordt geklopt. Ik doe open, en alsof ze er altijd al waren en net terug zijn van een pakje kauwgum halen staan Nicky en Roberto op de gang. Wat heerlijk om die weer te zien. Ik wordt gelijk op sleeptouw genomen, en eerlijk gezegd vind ik dat wel even lekker. Zoals elke stad is het erg handig als je een of meerdere locals tot je beschikking hebt om de goede en leuke dingen te kunnen zien. We eten wat, en ik zit uiteraard vol verhalen over mijn DM avontuur. Ook zij hebben de afgelopen tijd niet stilgezeten en de vakantiefoto’s vliegen over de tafel. Later die avond zie ik de bekende Klokkentoren, en ook de zeer indrukwekkende skyline in het donker. Roberto neemt me ook nog even mee naar een van de hoogste gebouwen, waar op de bovenste verdieping de exclusieve bar Aqua zit. Daar bespreken we de nodige mannenzaken (Nicky was moe en eerder naar het hotel gegaan), en vraag ik me af waarom ik me bij deze twee mensen toch zo ontzettend goed op mijn gemak voel. We spreken af om de volgende dag Hongkong in te gaan. En zo geschiedde. Eerst wordt ik uitgenodigd om een traditioneel Chinees ontbijt/brunch mee te maken met allemaal kleine hapjes en dingetjes (Dim-sum) en dat is erg lekker. Dan is het tijd voor de toeristische activiteiten. Dat begint met een rondvaart door de haven. Ik krijg te horen dat Hongkong ooit een Britse kolonie was, en dat het epicentrum van de stad het grote eiland in de haven is. Daardoor is de grond zo duur dat alle gebouwen megahoog zijn. Ook is Hongkong een vrij dure stad, waardoor veel mensen een groot gedeelte van hun salaris kwijt zijn aan huur. Het boottochtje neemt ons langs zowel de waterlijn van Hongkong Island als dat van Kowloon, het ‘landgedeelte’ waar ons hotel is. Op de achtergrond zie ik vele groene bergen, en ook het Hongkong Island is alles behalve vlak te noemen. Na de boot wordt ik nog meegenomen in enkele van de vele winkelcentra die Hongkong rijk is. En o-ver-al zijn mensen. Het is op het moment drie dagen voor kerstmis, dus iedereen hier is kerstinkopen aan het doen. Zo vliegt de dag om, en heb ik het gevoel in mijn benen alsof ik drie dagen over de huishoudbeurs heb gelopen. Helaas moeten Nicky en Roberto die middag naar huis toe, wat voor hun ook wel weer een paar uur reizen is. Ik neem afscheid, voor de tweede keer deze vakantie met een knoop in mijn maag, en weet dat het waarschijnlijk weer enkele maanden, zoniet een jaar gaat zijn voor ik ze weer ga zien. Hoewel het hebben van vrienden wereldwijd als eerste een enorm voorrecht is, is dit dus het nadeel. Ik heb even genoeg van de drukte, en spendeer de rest van de dag op mijn hotelkamer.
Vandaag vertrekken we vanaf Discovery Island naar de luchthaven, en vliegen rond het middaguur naar Manila. Mijn vader is hier al een nachtje als stopover op de heenreis geweest, maar voor mij zal het de eerste keer worden. Ik probeer me een voorstelling te maken, maar ik weet al dat de stad gigantisch is. We landen op het vliegveld, en ik heb moeite om in te schatten met welke sfeer we nu precies te maken hebben. Het is wel overal enorm druk, en dat is voor mij wel behoorlijk wennen. Bij het proberen een taxi te veroveren worden we direct een toeristentarief aangesmeerd (wat later 4 keer zo veel als een normale rit was), en de dame vraagt onterecht en veel te brutaal om een dikke fooi voor ons ‘de taxi wijzen’. Dat dacht ik dus niet, en ik voel me nog niet helemaal op mijn gemak. Dit wordt niet beter als we, eenmaal in de taxi, muur en muurvast komen te zitten in het verkeer. Uiteindelijk doen we over de 5 kilometer afstand van het vliegveld naar ons hotel zo’n 1,5 uur (!), en dat hielp mij niet in het kunnen omarmen van Manila. Sterker nog, ik was blij dat we hier maar 1 nachtje hoefden te verblijven. Eenmaal bij ons hotel werd het wel iets beter, want mijn speurwerk op internet voorafgaand wierp ook hier zijn vruchten af. Een superluxe hotel met een prima kamer, ook al was het maar voor een nacht. ’s Avonds zijn we de stad ingegaan, en ook hier waren de mensen overal in massale getalen aanwezig. Te veel om grip op te krijgen, te veel om even rustig na te kunnen denken. Daarnaast zag ik hier de armoede pas echt, en straalde de mensen dat hier ook echt uit. Bah, ik kan oprecht zeggen dat ik Manila een vreselijke ervaring vond. De volgende dag is het dan zover, ik neem ’s ochtends afscheid van mijn vader, en vertrek rond 11:00 na bijna 9 weken uit de Filipijnen. Niet naar huis, maar eerst naar Hongkong. Om heel eerlijk te zijn had ik het niet erg gevonden om daar direct door naar huis te vliegen, maar in Hongkong wachtte me nog iets wat ik niet zou willen missen. Tuurlijk wilde ik de stad waar ik nu al vijf keer ben geweest (vliegveld) maar nog nooit had gezien eens bekijken. Maar ook heb ik hier met Nicky en Roberto, een stel wat Lau en ik eerder dit jaar op duikvakantie in de Filipijnen hebben ontmoet afgesproken. En hoewel ik ze pas in mijn leven een week heb meegemaakt, heb ik ontzettend zin om ze weer te zien. Na aankomst op het ultramoderne vliegveld, valt me direct op dat het me bijna geen moeite kost om te zien waar ik heen moet. De openbaar vervoers opties zijn goed aangegeven en ook nog eens erg logisch. Niet veel later zit ik dan ook in de trein richting de stad. Nu wist ik van tevoren niets over Hongkong, maar dat zal de aankomende dagen denk ik wel veranderen. Ik heb van Nicky erg duidelijke aanwijzingen gekregen over hoe bij mijn hotel te komen, en ik ben benieuwd. Na de trein stap ik in een (gratis) bus die me naar het holiday inn hotel brengt. Niet dat ik daar verblijf, maar vanaf dat hotel is het nog maar een klein stukje. Eenmaal daar ga ik op zoek naar de “Mira Inn”, wat in de gelijknamige Mirador Mansion moet zitten. Een mansion… dat klinkt luxe, dus ik ben benieuwd. Als ik uit de bus stap, inclusief mega-backpack (met vinnen) en kleine backpack, vallen me twee dingen op. Ik dacht dat Hongkong altijd warm was, maar met 16 graden is het hier best frisjes (en ik heb maar 1 lange broek mee), en de straten zijn gevuld met mensen… wat een mensen overal! Zeker niet vies en ongeorganiseerd zoals Manila, maar schoon en super georganiseerd, maar nog steeds enorm veel mensen! Nu op zoek naar mijn hotel loop ik langs de winkelstraten die met schreeuwend met allerlei billboards en lichtreclame op me af lijken te komen. Dan zie ik midden tussen de winkels een soort ingang van een winkelcentrum, met de naam Mirador Mansion… Pardon? Een winkelcentrum is het eigelijk niet eens, meer een soort doorloop stelsel van kleine boetiekjes en trappenhuizen. Ik loop naar binnen, en ben na twee afslagen in het doolhof van gangen al verdwaald. WTF, ben ik hier op zoek naar een hotel?? Ik kijk nog eens op de aanwijzingen die ik van Nicky gekregen heb en zie dat ik op de 7e verdieping moet zijn. Aha. Op zoek naar een lift kom ik in een doodlopend smel gangetje waar een hele rij mensen aan het wachten zijn….. juist….op de lift. Dan blijkt dat er 4 liften zijn, die allemaal op verschillende delen stoppen. Ik besluit er maar gewoon een te proberen. Ik kom uiteindelijk op de 8e verdieping uit, en besluit een trapje naar beneden te lopen. Ok, ik zit nu op de goede etage, maar nu.. De etage bestaat uit tientallen gangetjes met anonieme deuren. Tussendoor hangt wasgoed over de hele breedte van de gang, staan rommelig dozen met weet ik het wat buiten opgestapeld. Kortom, mijn hele verwachtings patroon van hoe een hotel eruit ziet, aangegeven staat en waar te vinden is helpt me geen ene moer. Dan zie ik in de verte een rode deur met een klein bordje met Mira Inn. Geen welkome deur die open zwaait, geen lobby, maar een potdichte deur. Ik bel aan, en via de krakende intercom vertel ik dat ik een reservering heb. Dan zwaait de deur open, en staat er een klein Aziatisch vrouwtje die me zeer hartelijk begroet. Ze blijkt Filipijnse, en als ik zeg dat ik daar net vandaan kom is het ijs snel gebroken. Ze wijst me mijn 1 persoons kamer. De deur gaat open, en ik verbaas me over de indeling. Een piepklein kamertje, met over de gehele breedte een 2 persoons bed (maar dan ook echt over de gehele breedte). De vloerruimte die de deur nodig heeft om naar binnen open te gaan is dan ook de enige plek waar ik kan staan. Wel ruikt het er lekker en voelt alles schoon aan. Ik gooi de loodzware tas op bed, en vind het tijd voor een douche. Met de kamerdeur nog open kan ik die niet vinden. Ik vraag de eigaresse waar de gezamelijke badkamer is (ervan uitgaande dat je in zo’n klein kamertje geen badkamer kwijt kan), maar ze schiet in de lach. Blijkt dat in mijn kamer, wanneer ik de buitendeur helemaal dicht doe (en zelf dus op bed moet gaan zitten) er nog een deurtje achter zit met een piepklein badkamertje. De wc past net tussen de twee wandjes, en de douchekop hangt letterlijk boven de WC. Ik snap nu dat dit de een persoons kamer is, want je moet wel een enorm sterke relatie hebben wil je hier met 2 personen continue manieren vinden om je allebei te positioneren. Toch is de douche verder prima, en hoewel de vreemde stad lonkt, ben ik kapot van het reizen. Daarnaast is het draadloze internet hier bloedsnel, en lig ik de rest van de middag op bed uitzending-gemist programa’s te kijken. Tot er rond 6 uur op mijn deur wordt geklopt. Ik doe open, en alsof ze er altijd al waren en net terug zijn van een pakje kauwgum halen staan Nicky en Roberto op de gang. Wat heerlijk om die weer te zien. Ik wordt gelijk op sleeptouw genomen, en eerlijk gezegd vind ik dat wel even lekker. Zoals elke stad is het erg handig als je een of meerdere locals tot je beschikking hebt om de goede en leuke dingen te kunnen zien. We eten wat, en ik zit uiteraard vol verhalen over mijn DM avontuur. Ook zij hebben de afgelopen tijd niet stilgezeten en de vakantiefoto’s vliegen over de tafel. Later die avond zie ik de bekende Klokkentoren, en ook de zeer indrukwekkende skyline in het donker. Roberto neemt me ook nog even mee naar een van de hoogste gebouwen, waar op de bovenste verdieping de exclusieve bar Aqua zit. Daar bespreken we de nodige mannenzaken (Nicky was moe en eerder naar het hotel gegaan), en vraag ik me af waarom ik me bij deze twee mensen toch zo ontzettend goed op mijn gemak voel. We spreken af om de volgende dag Hongkong in te gaan. En zo geschiedde. Eerst wordt ik uitgenodigd om een traditioneel Chinees ontbijt/brunch mee te maken met allemaal kleine hapjes en dingetjes (Dim-sum) en dat is erg lekker. Dan is het tijd voor de toeristische activiteiten. Dat begint met een rondvaart door de haven. Ik krijg te horen dat Hongkong ooit een Britse kolonie was, en dat het epicentrum van de stad het grote eiland in de haven is. Daardoor is de grond zo duur dat alle gebouwen megahoog zijn. Ook is Hongkong een vrij dure stad, waardoor veel mensen een groot gedeelte van hun salaris kwijt zijn aan huur. Het boottochtje neemt ons langs zowel de waterlijn van Hongkong Island als dat van Kowloon, het ‘landgedeelte’ waar ons hotel is. Op de achtergrond zie ik vele groene bergen, en ook het Hongkong Island is alles behalve vlak te noemen. Na de boot wordt ik nog meegenomen in enkele van de vele winkelcentra die Hongkong rijk is. En o-ver-al zijn mensen. Het is op het moment drie dagen voor kerstmis, dus iedereen hier is kerstinkopen aan het doen. Zo vliegt de dag om, en heb ik het gevoel in mijn benen alsof ik drie dagen over de huishoudbeurs heb gelopen. Helaas moeten Nicky en Roberto die middag naar huis toe, wat voor hun ook wel weer een paar uur reizen is. Ik neem afscheid, voor de tweede keer deze vakantie met een knoop in mijn maag, en weet dat het waarschijnlijk weer enkele maanden, zoniet een jaar gaat zijn voor ik ze weer ga zien. Hoewel het hebben van vrienden wereldwijd als eerste een enorm voorrecht is, is dit dus het nadeel. Ik heb even genoeg van de drukte, en spendeer de rest van de dag op mijn hotelkamer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
