Reversed Block & Skill Circuit

25-10
Inmiddels heb ik een nieuw (goedkoop) masker aangeschaft, en besluit eenmaal thuis maar weer voor een luxer exemplaar te gaan kijken. Ik ga inmiddels mijn laatste week in als DMT en met een dubbel gevoel. Enerzijds zou ik dit "werk" hier nog wel maanden willen en kunnen doen, en anderzijds ben ik tenslotte ook op vakantie, en zou wat ontspanning ook zeker geen kwaad kunnen. Met de overige DMT's die nu ook vol hun cursus volgen, mag ik inmiddels doen wat ik het leukste vind om te doen; gidsen van gasten. Er is inmiddels genoeg vertrouwen in mij dat ik gasten alleen mee mag nemen, en als zij genieten doe ik dat zienderogen ook. Vandaag arriveert een jong stel, hij uit de UK, zij uit hongkong. Ik heb voordat ik hier heen kwam altijd stellig beweerd dat ik niet op Aziatische vrouwen val, maar haar verschijning maakt het me moeilijk om deze stelling nog te kunnen verdedigen. De man van het stel is zelf duikinstructeur, en dat maakt het voor mij wel ietsje spannender. De duik die we gaan maken ligt op een locatie pal voor de deur, en is een zogenaamde stromingsduik. De truc is daarbij om van de stroming gebruik te maken tijdens de duik. Dit vergt wel ietwat ervaring, die ik en de man van het stel hebben. De vrouw echter heeft nog maar weinig stromingsduiken gemaakt, en daardoor doe ik een uigebreide briefing om de regels en technieken nog eens goed uit te leggen. We gaan op pad. Eenmaal daar merk ik dat ik bij het tewater gaan veel moeite heb om zelfs aan de oppervlakte niet te snel af te drijven. Dat wordt nog wat. We dalen af, en de stroming is sterker dan verwacht. We zwemmen een stukje haaks op de stroming en zien vele blue spotted stingrays (roggen). Dan is het tijd om met de stroming mee te gaan. We worden langs koraal geblazen en zien vele vissen. De vrouw van het stel is echter nog wat onwennig, en ik mag daardoor, geheel belangeloos uiteraard, flink wat hulp geven. De stroming neemt ons mee naar nog meer riffen, maar even rustig op een plekje uitpuffen is er niet bij. Dan gebeurt hetgene waar ik op hoopte...we komen midden in een school Chevron Barracuda's terecht. De prachtige (en tevens grote) zeesnoeken zijn erg nieuwsgierig, en laten ons groepje duikers maar wat graag toe in hun cirkelende school. De gasten kijken hun ogen uit. Daarna komen we langs een zandbodem waar ondergrondse vulkanische activiteit loeiheet water uitspuwd, en na totaal 62 minuten komen we weer boven. Waar de duik van laatst het toppunt van ontspanning was (die van 97 minuten) was dit een opeenstapeling van actie. De man van het stel geeft me bij terugkomst een indirect compliment door te vragen hoe lang ik al als Divemaster werk. Als ik zeg dat ik nog in training ben is hij verbaast. "Well, I would hire you!" zegt hij lachend.

De volgende dag staan er weer twee duiken in de ochtend op de planning. Prima. Ik neem een andere groep gasten mee, en op de tweede duik kom ik een van mijn favoriete zeediertjes tegen: de Flamboyant Cuttlefish. Dit kleine inktvisje is met zijn constant van kleur veranderende huid net een zwemmend mini plasmaschermpje. Ik geniet van de beestjes, en zo ook de gasten. Na de lunch vraagt manager Jim of ik zij heb om weer de stromingsduik te doen. Het stel van gister heeft blijkbaar met de andere gasten jn het resort gesproken, en zij willen nu dezelfde ervaring. Ik bereid een zelfde soort briefing voor als de dag ervoor, en informeer de gasten dat de stroming momenteel erg sterk is. Hoewel sommige daar ietwat van schrikken, weet ik ze toch te overtuigen en gaan we op pad. Eenmaal daar spring ik het water in, en merk gelijk verschil....er lijkt zowaar wel helemaal geen stroming te staan! Huh? Eenmaal onder water wordt dit bevestigt. De gasten zijn, net zoals ikzelf wel enigszins verbaast. Dit keer is er geen directe kant waar de duikers naartoe worden geblazen. Gevolg daarvan is dat iedereen genoeg tijd heeft om de koralen waar we gister nog langs sjeesden eens rustig te bekijken. Zelfs iets te rustig, want opschieten doet het totaal niet. Wetende dat de school barracudas nog een stuk verder is, zit ik in een dilemma. Enerzijds wil ik graag de school barracuda's laten zien, maar anderzijds wil ik niet de gestreste gids zijn die de hele tijd haast wil maken (heb ik zelf een keer gehad, en vond ik niet leuk). Toch besluit ik de groep het tempo te laten bepalen. Als gevolg spenderen we veel te veel tijd aan het eerste gedeelte van de route en komen we na 44 minuten boven met, u raad het al, geen barracudas gezien te hebben. Jammer, maar het is niet anders. Wel voel ik bij het opstijgen tijdens deze duik een raar gevoel in mijn oren. Niet pijnlijk ofzo, maar anders dan anders. We keren terug naar de duikschool, en ik val s avonds wederom als een blok in slaap.

De volgende ochtend wordt ik wakker met een zere keel en een ietwat snotterige neus. Ai, dat is geen goed nieuws, want duiken verstopte luchtwegen kan pijnlijk al dan niet gevaarlijk zijn. Er staan (al) twee duiken voor vanochtend op het programma, en ik besluit om de gok te wagen, en ga met een groepje gasten op pad. Eenmaal bij de duikstek dalen we af, en op ongeveer 8 meter diepte gebeurt waar ik al bang voor was, ik kan mijn oren niet klaren. Ik voel de druk tot pijnlijke hoogte oplopen. Kak, dat kan ik slecht gebruiken. Extra vervelende is dat ik gasten mee heb. Zij hebben voor deze duik betaald en verwachten begeleiding. Ik besluit als tussenoplossing om te proberen om heel langzaam af te dalen, en tot 15 meter diepte voel ik mijn oren, maar daarna trekt de pijn langzaam weg. Ik kan de duik voortzetten, en ik geef de groep een rondje van 62 minuten over het prachtige rif, en dit lijkt prima te gaan. Totdat ik weer opstijg. De, inmiddels gecomprimeerde lucht in mijn oren zet uit en kan geen kant op. En dat doet pijn. Ik probeer ook hier om langzaam op te stijgen, maar pijnloos verloopt het zeker niet. Na de duik neem ik voor het eerst de beslissing om de volgende duik niet te gaan doen. Ik vraag danook een mede DMT om in te vallen, en gelukkig is dat geen probleem. Terug op de duikschool merk ik pas hoe belabberd ik me voel. Mijn ogen zijn dof, mijn keel is opgezet en pijnlijk, en oren kraken van het nog binnenin aanwezige zeewater en doen pijn als ik op de oorschelp druk. Manager Jim komt verhaal halen en vraagt of ik die middag nisschien zij heb om mijn praktijkexamen van mijn Skill Curcuit in het zwembad te doen. Met de ervaring van de vorige sessie nog vers in het geheugen, is het wel iets waar ik graag van af zou zijn. Wetende dat het zwembad maar 2,40 diep is, besluit ik dit maar te proberen. Ik neem me van tevoren wel voor om met minder dan normaal tevreden te zullen zijn, gezien de staat van hoe ik me voel. Ik doe in het zwembad de 20 vaardigheden, en probeer deze zo logisch mogelijk uit te leggen. Dit alles is dus wel onder water en zonder te praten. Het gaat me redelijk goed af, en gelukkig heb ik geen pijn aan mijn oren. Op driejwart van de skills betrap ik mezelf echter op een stomme fout. Ai, dat gaat me punten kosten, bedacht ik me. Ik probeer, als compensatie de resterende skills extra goed te doen. Dan geeft Jim eindelijk het teken dat we klaar zijn. Gelukkig, dat is dat. Ik zwem naar de oppervlakte en Jim kijkt me ietwat triomfantelijk aan. Als eerste krijg ik een compliment over mijn manier van uitleggen. Daarna vertelt hij dat hij, in zijn gehele carriere, nog nooit iemand een score hoger dan 110 (van een totaal van maximaal 120 punten) heeft gegeven. Dan krijg ik te horen dat ik met 117 punten de hoogste score ooit heb behaald!! Jeej! En dat inclusief die stomme fout! Daar ben ik wel even stil van. De eigenaresse feliciteert me, en ik krijg, terwijl ik nog in het zwembad lig een drankje aangeboden. Ze stelt lachend de vraag wanneer ik terug kom voor mijn Instructeursopleiding. Daar moet ik nog even over nadenken..... Hoewel lichamelijk zeker niet optimaal, is de geest nu dusdanig opgepept dat ik me een stuk beter voel. Er worden nog wat drankjes op de goede afloop gedronken, en ik lig veel later dan normaal in bed. Wat een rare dag, maar wel met een enorm positieve draai aan het eind. Morgen staan er (al) weer twee duiken op het programma, die onderdeel zijn van de cursus. Ik ben benieuwd, en hoop dat ze niet al te veel problemen zullen opleveren, maar we gaan het zien....

Voor degenen die zich trouwens (terecht) afvragen waarom er zo weinig foto's op het reisblog staan, ik heb hier geen mogelijkheid om de foto's van mijn onderwatercamera op het blog te plaatsen. Daarnaast is het internet hier zo traag dat uploaden vanaf mijn iphone ook een crime is. De gemaakte foto's zullen dus op een later tijdstip volgen.