Rick & Ben

17-11-13
Inmiddels ben ik al over de helft van mijn Divemaster programma, en ben ik het dagelijkse ritme hier dusdanig normaal gaan beschouwen, dat de tijd echt vliegt. Er zijn twee nieuwe DMT's vanuit Malapascua (wat zwaar is getroffen door de tyfoon) onze kant op gekomen, Rick en Ben. Allebei rond de 25, en superaardige dudes. Hiermee is er wel gelijk volle bezetting qua DMT's, en moet ik de aandacht die ik eerder kreeg nu toch echt gaan delen. En er moet voor mijn programma nog redelijk veel gebeuren, dus ik verwacht nog wel wat proppen hier en daar. Ondertussen is er ook een student voor een Rescue cursus begonnen, en mag ik assisteren. Dat betekent dat je op zowel verwachte als onverwachte momenten een (duik)slachtoffer mag spelen, en dat is best leuk om te doen. Ik maak mee hoe instructeur Jim de cursus geeft, en zie duidelijk verschillen met mijn eigen Rescue cursus. Niet dat die slecht was, maar de lesmethode hier is iets uitgebreider en veel praktischer. Tijdens een reddingssimulatie in zee moet ik een van de cursisten redden. Ik verwijder zijn duikbril om hem te kunnen reanimeren, en schuif de bril om mijn arm totaan mijn oksel. Ik sleep het "slachtoffer" naar de kant, ontdoe hem van zijn duikset, en til hem het strand op. Einde simulatie. Op een paar puntjes na ging het prima. Totdat de cursist zijn bril terugvraagt....ik kijk naar mijn arm....niets.....weg...geen bril. Kak! Ik kijk naar het water, zo ver kan hij niet zijn. De zee is vandaag echter onstuimig, en zowel de hoge golven als de minimale visibility zijn enorm in het nadeel. Tevergeefs zoeken we met het groepje naar de bril, maar helaas. Ik voel me er erg rot over, maar de cursist komt naar me toe "don't worry about it.." zegt hij. Hoewel dit een beetje helpt, bied ik aan om hem een nieuw masker te laten uitzoeken, maar hier wil hij niets van weten. Gelukkig heeft hij nog een reservebril bij zich, maar toch blijf ik me er schuldig over voelen. Zijn reactie bewonder ik wel trouwens, want ik weet niet of ik aanvankelijk hetzelfde had gereageerd. Leermomentje dus voor mij, want het is, zoals hij zelf zei, maar een bril.

De afgelopen paar dagen ben ik op zoek geweest naar een mogelijk alternatief plan voor mijn verdere vakantie. Dit, omdat mijn geplande bezoek aan het eiland Palawan mogelijk een negatief reisadvies had vanwege de tyfoon. Getteget, hier had ik nu juist zo'n zin in.. Omdat er op veel plaatsen nog geen stroom en internet beschikbaar is, heb ik weinig tot geen informatie over de actuele status van deze plaatsen. Ik twijfel of ik preventief iets anders moet gaan doen, of de gok nemen met de hoop dat het meevalt.. Dan krijg ik een e-mail van het duikresort in Coron, waar ik 4 dagen met mijn vader heb geboekt. Daar staat in dat het resort zeker schade heeft geleden, maar dat herstelwerkzaamheden in volle gang zijn, en dat we meer dan welkom zijn. Dat klinkt goed. Ik besluit daarom ook maar om het originele plan aan te houden. Ik heb ook nog heel even gedacht om mijn DM cursus iets te verlengen, maar ik denk dat ik dat niet doe. Niet dat ik het hier niet leuk vind, maar ik heb straks eigelijk ook wel zin in iets anders, en, even helemaal tot rust komen. Trouwens, ik vind het een heerlijke gedachte dat mijn verdere avontuur nog in meerdere blokken is verdeeld. Zo is er na het DM verblijf hier nog 1,5 week alleen reizen door Palawan, daarna de week met mijn vader, daarna 4 dagen Hongkong incl. oude bekenden ontmoeten, en zelfs daarna nog een weekje skiën met familie. Ik begin me eerlijk gezegd af te vragen hoe ik dit in godsnaam eigelijk allemaal voor elkaar heb gekregen! Je oogst wat je zaait?? Zeuren?? Mazzel?? Zeg het maar. Maar, hoewel dit allemaal erg veelbelovend klinkt, is het laatste blokje toch ook wel iets om naar uit te kijken...weer even thuis zijn. Want, lieve mensen, ik mis jullie zeker niet erg genoeg om er actie voor te ondernemen, maar ik kijk er wel naar uit om jullie weer te zien...