Wrakken deel II

19-12-13
De volgende dag ga ik weer mee op de duikboot, om wat andere wrakken te bekijken. Hoewel mijn vader het duiken erg leuk vond, is er vandaag geen tijd/plek om een proefduik te doen, en kan hij uiteraard niet mee een wrak in. Hij besluit om op het resort te blijven, en ik vaar voor een ochtend uit om nog twee wrakken te bekijken. De eerste is de 118 meter lange Akitsushima, het enige schip wat bewapend was en zelfs een enorm watervliegtuig aan boord had om patrouilles uit te kunnen voeren. Weer wordt ik gekoppeld aan Christine, en haar briefing vooraf is weer lekker onduidelijk (ze zegt bijvoorbeeld, “do not shine your light everywhere, or else you get luba”…emmm….luba? luba = lowbatt = low battery, kom ik later achter”). Op zich zijn het geen enorm belangrijke woorden, maar wrakduiken is nu eenmaal gevaarlijk, dus ik wil het liefst niets aan het toeval overlaten. Zo lang ik zelf mijn luchtvoorraad goed in de gaten houd, en regelmatig de uitgangen check voel ik me veilig, dus weer gaan we naar beneden. De Akitsushima is groot, en ligt op haar zij op de bodem. Als we over het schip zwemmen zie ik dat het prachtig is begroeid met vele koralen. Ook zie ik hier een weelde aan nieuwe soorten zeeslakjes, de ene nog flamboyanter dan de ander. Als we langs het achtersteven zwemmen, zie ik groepen Koraalduivels en Batfish. Dan wijst Christine iets aan. Achter op het schip zie ik nu duidelijk de mast van de gigantische kraan die het zeer zware watervliegtuig op en van boord moest hijsen. Hoewel de katrollen flink overwoekerd zijn, is de vorm nog duidelijk zichtbaar. Het is moeilijk voor te stellen dat deze nu onderwaterobjecten ooit een bloedserieuze functie hebben gehad. Eens ingezet om mensenlevens te bedreigen en nu als “fun”object om eens lekker op te duiken. Toch is zo’n enorm gevaarte onder water wel erg imposant, en vind ik het een voorrecht dat ik dit mag bekijken. Jammer dat ik dit voorrecht met niemand echt kan delen, maar voorlopig probeer ik er maximaal van te genieten. Genoeg buitenkant schip gezien, let’s go in! We gaan ook dit keer via een luik naar binnen, en de lampen (de mijne doet het gelukkig deze keer, het helpt bestwel als je van tevoren de batterijen er met de goede kant naar boven in doet) zijn echt nodig. Hier zwemmen we nu toch echt in een krap gangetje, maar het is allemaal zo imposant dat ik het graag doe. Halverwege het schip komen we in de gigantische machinekamer, waar de vier enorme dieselmotoren nog goed zichtbaar zijn. We gaan verder, en komen even later bij de boeg naar buiten. Op het voorsteven staat een imposant machinegeweer met meerdere lopen. Ik ben inmiddels weer over mijn maximale niet-decompressietijd heen, en heb met 37 meter een nieuw diepterecord gevestigd, maar gelukkig genoeg lucht over. Langzaam stijgen we weer op naar boven. Eenmaal daar is er lunch, en voor ik het weet zijn we al weer op weg naar het tweede en laatste wrak van vandaag. Dit is de Okikawa Maru, een olietanker die de vloot schepen van brandstof voorzag. Deze ligt gelukkig niet zo diep als het vorige wrak, maar is met 168 meter lengte wel de grootste van de gehele vloot. Na het afdalen penetreren we het schip aan de voorkant, en zwemmen niet veel later midden in de gigantische olietanks van het schip. De compartimenten zijn zo groot, dat er middenin zwemmen zeker iets engs heeft. De enige lichtbron is mijn lamp, en als ik naar de bodem schijn zie ik die niet, zo groot zijn de compartimenten. Opnieuw besef ik me hoe bijzonder het is om hier te duiken, en welke kick wrakduiken kan geven. Na 43 minuten kom ik boven en vind ik het mooi geweest. We varen terug naar discovery island, en hebben nog een middagje ontspannen over. ’S avonds serveert de keuken verse krab, en wordt er nog wat nagepraat.