Ondergrondse Rivier & Houtwormen

04-12
Vandaag staat de tour naar de ondergrondse rivier in Sabang op het programma. Ik wordt keurig netjes bij mijn hotel opgehaald, en het busje zit al lekker vol met toeristen. In 2 uur rijden we de hobbelige weg naar Sabang. Onderweg stoppen we nog bij Ugong Rock, waar je een rots kunt beklimmen, en daarna met een zipline weer naar beneden kunt. Klinkt leuk, maar ik moet even op mijn budget letten, en ik heb immers al een andere tour geboekt vandaag. Terwijl slechts enkelen van de groep de rots beklimmen, besluit ik met de rest van de groep wat te socialisen. Ik ontmoet een stel meiden uit Denemarken, een stel uit de UK, en een meisje uit Thailand. Allemaal jonge mensen, en allemaal even aardig. Na een half uurtje mogen we even kijken hoe de mensen via de zipline naar beneden. Eerlijk gezegd ziet het er een beetje tammig uit, dus ik ben blij met mijn keuze om dit niet te doen. Eenmaal weer in het luxe busje rijden we door naar Sabang, waar onze tocht door de ondergrondse rivier zal beginnen. Eerst worden we in de haven gedropt, en worden we in bootjes onderverdeeld. Het eerste stuk varen we namelijk een stuk over zee het land weer in. Na ongeveer een half uurtje varen komen we bij een stuk jungle aan, waar een pad doorheen loopt. Voordat we hieraan beginnen, worden we door gids Nelia gewaarschuwd voor de aanwezige makaken. Deze apensoort ken ik nog van mijn trip naar Borneo, en aldaar werden ze al bestempeld als Jungle-mafia, wat niet echt een positief imago met zich meebracht. Ook hier blijkt dat niet veel beter, want als we het pad door de jungle lopen, zien we hoe een Japanse toerist wordt belaagd, en het plastic draagzakje rond zijn nek kapot wordt gebeten. Lekker dan. We lopen alert door, en komen al snel bij een steiger gelegen pal naast een grote rotspartij. Daarin blijkt in de verte ook een opening zichtbaar. We stappen in een ietwat wiebelig peddelbootje, en samen met een lokale gids peddelen we richting de ingang van de grot. Eenmaal binnen in de ietwat smalle ingang gaat er een grote lamp aan, en zowaar ontvouwt zich een rivier de grot in. De gids vertelt over de manier waarop deze grot, welke voornamelijk uit kalksteen bestaat, zich in de loop van de afgelopen 20.000 jaar heeft gevormd. We varen wat verder, en het plafond van de grot lijkt steeds hoger te worden. Door met de lamp op bepaalde rotsformaties te schijnen, maken sommige schaduwen een afbeelding. Zo is er een leeuw, maagd maria, drie koningen en jezus te zien. Ook de toeristische one-liners als "we call this rock Sharon Stone" komen voorbij. Nu nog veel verder in de grot wordt de luchtkwaliteit beduidend minder. Dit is te wijten aan de duizenden vleermuizen dier er ondersteboven aan het plafond hangen. Ik wordt geadviseerd om bij het omhoog kijken niet mijn mond open te doen van verbazing, want de vleermuizen poepen wanneer ze dat nodig achten. Na 20 minuten varen, keert de boot om. Echter, de rivier loopt zeker nog een heel stuk door. Het blijkt dat de gehele rivier meer dan 8 km lang is, en dat wetenschappers nog altijd nieuwe vertakkingen ontdekken. Echter is dit gedeelte niet open voor toeristen, en dus varen we weer richting uitgang. Dan vraagt de gids om de lamp eens uit te doen. Direct daarna ervaar ik de stilte en de donkerte (?) van deze plek. Het is onmogelijk om als mens je hier zonder licht te oriënteren. Vandaar ook dat de vele aanwezige vleermuizen zijn uitgerust met sonar. We zien nog meer rotsfiguren, nu van de andere kant, en varen weer richting uitgang. Wat me opvalt is dat een totaal gebrek aan licht toch een uitwerking heeft op de biologische klok, want de hele groep, inclusief mijzelf is aan het gapen, en zit er een beetje dufjes bij. Eenmaal buiten lopen we terug naar het strandje voor het boottochtje terug. Daarna is het tijd voor de lunch, die aangenaam welkom is. Tijdens het eten praten we wat, en worden door een Filipijnse dame geattendeerd dat er voor de avonturiers onder ons ook een lokale specialiteit beschikbaar is: Tamilok. Deze weekdieren leven in de wortels van mangrovebomen, en worden ook wel Woodworms genoemd. Ik denk er even over, maar sla toch af. Na het eten rijden we terug richting Puerto Princesa, en bijna iedereen vind het tijd voor een tukkie. De extreem bochtige weg, gecombineerd met de rijstijl van de bestuurder maakt dit echter tot een ware uitdaging. Ik wordt keurig weer bij mijn hotel gebracht, en heb onderweg afgesproken om diezelfde avond nog met een paar mede deelnemers ergens wat te gaan eten. Ik had al op internet wat gelezen over een bar/restaurant met goed eten, dus daar spreken we danook af. Voor nu maak ik weer even gebruik van mijn regendouche, en vertrek s avonds fris en fruitig richting de stad. Zoals altijd probeert de tricycle bestuurder me af te zetten, maar ik begin het spelletje inmiddels aardig door te krijgen. Een keiharde onderhandelaar ben ik echter nog steeds niet, maar toch betaal ik de prijs met enig vertrouwen. Bij de bar ontmoet ik de rest van de groep, en al snel wordt het gezellig. In de menukaart vind ik echter al snel dezelfde exotische houtwormen als vanmiddag. Hmmm...het klinkt niet erg aantrekkelijk, maar toch ben ik nieuwsgierig. Vooruit, ik probeer het als voorgerecht. Oesters zien er ook niet echt smakelijk uit, maar je kunt me er inmiddels voor wakker maken. Een kwartiertje later krijg ik een bordje met de beestjes voorgeschoven. Tegelijk met mijn hoofdgerecht, want pauzes tussen gerechten kennen ze niet in de Filipijnen. Ik krijg naast de wormen ook een schaaltje dipsaus, volgens mij puur bedoelt om het aanzicht wat draaglijker te maken. Nou, daar gaan we dan. Ik wikkel een worm, die nog best lang is om mijn vork, dip hem in het sausje, en steek het in mijn mond. Als een enorm taaie asperge merk ik dat kauwen lastig is. Tegelijkertijd proef ik waarom ze dit een houtworm noemen, want hout is inderdaad wat ik proef. Ok, ik kan dit tot nog toe nog met niets vergelijken wat ik eerder heb geproefd. Twee dingen zijn echter wel duidelijk; echt vreselijk smerig is het niet, maak lekker is het ook zeker niet. Ik probeer er nog twee (sommige dingen worden lekkerder als je er meer van proeft..denk aan oesters en... Juist!) maar echt verbetering zit er niet in. Ik besluit om het qua Tamilok te laten voor wat het is. De avond vordert, en omdat we allen moe zijn wordt het niet al te laat. Ik ga op tijd terug naar mijn hotel, want morgen vroeg vertrek ik per bus naar Port Barton, mijn tussenstop voordat ik naar El Nido ga. Ik geniet voor de laatste keer nog van mijn luxe hotelkamer, en val heerlijk in slaap...