De heenreis

Ik zit... En na een uitgebreid 'uitzwaaicommité' op Schiphol door Juk, Aad en Marriët, hang ik inmiddels met de Airbus van Cathay Pacific ergens in de lucht boven Denemarken. Net om mee te beginnen maar een biertje besteld, het is tenslotte vakantie! Met de pré-vlucht stress die samen met het landingsgestel inklapte, vond ik het tijd voor mijn eerste verhaal.

Wat vooraf ging

Op een zondagmorgen in januari 2013, bedacht ik me, door goede voornemens gemotiveerd, wat ik in 2013 nog zou willen doen of bereiken. Je moet je 30-ers dilemma immers ergens mee voeden. Naast 'vooral zo doorgaan' (want ik vind dat ik me in mijn huidige leven enorm goed vermaak) werd er ook iets verder nagedacht aan iets wat best bijzonder zou zijn om te gaan en vooral kunnen ondernemen. Ik ben tenslotte nog jong en hoewel alleen zijn ook zijn mindere kanten kent, biedt het ook een ultieme vrijheid waarin je van alles aan kunt gaan. Maar als je uit alles kunt kiezen, wat kies je dan? Met een tophuis in Amsterdam, een universitaire graad en een arbeidscontract op zak, vond ik dat ik een goede basis had om vanuit te opereren. Een vakantie zou het moeten worden. Maar niet zo maar een. In de ervaringen tot nu toe, zijn de wat meer actieve vakanties mij goed bevallen. Ik geniet van natuur, en wil daarbij graag de ervaring boven de luxe plaatsen. Daarnaast kan ik me pas goed ontspannen als er prikkels bij mij worden weggehaald. Denk hierbij aan een hangmat, zon, een tropisch eiland, een boek en de rest v/d middag verplicht niets doen. Gecombineerd is mijn ideale vakantie een afwisseling van inspanning en ontspanning. Deze feitelijk tegenstaande uitersten zijn al in eerderde reizen goed uit de verf gekomen.

Een zeer concrete activiteit, waarbij deze verhouding ook aanwezig is, openbaarde zich zo'n 3 jaar geleden. Dat was de dag dat ik een ademautomaat in mijn mond gedrukt kreeg, en ontdekte dat duiken mijn 'ding' is. Het verplicht niet kunnen praten en genieten van de onderwaterwereld raakt mij elke keer weer als ik duik. Mensen die bekend zijn met de stem van Richard Attenborough weten wat voor soort sereniteit op gebied van natuur ik bedoel.

Dit enthousiasme heeft zich de afgelopen 3 jaar vertaald naar de nodige duikvakanties. Maar ook wilde ik steeds verder in het duiken als 'skill', dus werden ook de nodige duikbrevetten behaald en werden er eigen spullen aangeschaft.

Met dit, niet te ontkennen enthousiasme werd ook de vraag gesteld "goh, moet ik hier niet 'iets' mee gaan doen?". Iets wat groter is dan alleen een hobby? Die vraag vond ik ietwat moeilijk te beantwoorden. Ten eerste is er in de duikbranche geen goede boterham te verdienen, tenzij mogelijkerwijs als duikschoolhouder. De niet-ondernemer in mij begon te sputteren. Daarnaast is Nederland niet de ideale locatie om commercieel te duiken. Dat heeft niets met de schoonheid van de Nederlandse duikspots te maken (integendeel!) maar meer met het verloop van klanten. Als laatste zou een baan in de duikbranche mogelijk iets kunnen afdoen aan de magie van de hobby. Net zoals je nooit in De Efteling moet gaan werken, moet je hobby en werk ook niet door elkaar halen.

Tot zover de beren op de weg...

Desondanks zou een opleiding met een commerciële aard wel betekenen dat er meer op de duiktheorie zou worden ingegaan en zou er veel contact met andere mensen met dezelfde hobby, mogelijk wel garant kunnen staan voor een leuke en vooral bijzondere ervaring.

Vind ik mezelf hier geschikt voor? Hmmm, laat ik het anders stellen. Vind ik mezelf een extreem goede duiker, en vind ik dat andere mensen ook zouden duiken zoals ik dat doe? Nee. Maar zou ik graag meer leren over duiken, over mensen die duiken en hierbij een ondersteunende rol willen hebben? Ja!

Gecombineerd met de eerder beschreven soort vakantie, had een Divemaster opleiding gaan volgen in het buitenland toch wel erg veel raakvlakken. Daarnaast voelde iets in mij dat het tijd was om dit alleen te gaan ondernemen. Met deze gedachten ben ik gaan zoeken. Waar? Waarheen? Hoe lang? Bij een recentelijke enorm positieve ervaring met de filipijnen als locatie, had ik er vertrouwen in dat het hier goed moest komen. Na hulp van bekenden en onbekenden (marc!), heb ik er voor gekozen om bij een duikschool in Dumaguete in de filipijnen mijn duikopleiding te gaan volgen.

Terug naar het begin. En nu dus in het vliegtuig....alleen.... Eerst naar Hongkong en dan door. Het lange stuk vliegen maakt duidelijk dat er serieuze stappen worden ondernomen om een plek buiten mijn reguliere leefomgeving te bezoeken, een waardig avontuur dus.

Ik heb tot nu toe in alle onderdelen zin. Zin in het voorstellen hoe het zal zijn, zin om het daadwerkelijk te doen en zin om nadien te recapituleren hoe het geweest is. Daarnaast zijn er ook enkele feitelijke highlights zoals de premisse van het weer mogen duiken, het droomeiland Palawan en het bezoek van mijn vader, later in mijn reis. Zo dit alles zo bijzonder zijn omdat het zo leuk is, of andersom? Ik kijk er in ieder geval erg naar uit!

Na 12 uur vliegen, land ik keurig netjes op tijd in Hongkong. Ik heb de vlucht niet kunnen slapen, ondanks de daarvoor genomen maatregelen. Hongkong Airport is inmiddels bekend terrein en een goed terrein om even te moeten wachten. Het is hier 7 uur in de ochtend, dus gelukkig licht. Ik heb nog totaal niet het idee dat ik zo lang weg ga, want ik merk dat ik toch wat in de in de 'ik wil alles geregeld hebben voordat ik uberhaupt begin' modus zit. Kan natuurlijk niet als je 10 weken wegblijft. Ik verstel mijn horloge naar de nieuwe tijdszone en besluit vanaf dan ook niet meer terug te rekenen, dat is alvast een begin van loslaten. Which reminds me, het thema dit jaar is loslaten, dus daar zal deze vakantie geen uitzondering op moeten zijn. Ik ben benieuwd naar waar in deze vakantie de grens zal liggen tussen comfort-zone en het onbekende/nieuwe/spannende/enge gebied, want daar is precies waar ik wil zijn.

Over een uur vertrekt mijn vlucht naar Cebu, Filipijnen, met daarna nog een overstap naar de laatste (binnenlandse) vlucht van vandaag. Op naar Dumaguete!