Aankomst Dumaguete

20-10 Gistermiddag de laatste vlucht van de dag gedaan in het kleine propellorvliegtuig van Cebu Air. Bij aankomst op het piepkleine vliegveldje (het vliegtuig zat lang niet vol) blijk ik de enige passagier met ruimbagage (mijn duikspullen) te zijn. Ik bied aan om mijn tas zelf wel even uit het vliegtuig te halen en mee te nemen, maar de man van het vliegveld staat erop om mijn tas op zijn karretje de volle 50 meter naar het bagagebandje te brengen. Ook goed. Na deze te hebben opgepikt loop ik verder. Buiten staan wel 15 Filipino snorders (taxichauffeurs zou ik ze niet echt noemen), die mij allen het liefst een ritje zouden verkopen. Ergens tussen het gedrang zie ik een bordje met "Stefan" en de naam van de duikschool... Top! De man brengt me met zijn busje, geheel in Filipino stijl (nee, niet in traditionele kleuren en met dansende meisjes achterin, maar roestig, vies, deuren die niet echt dichtgaan, deuken en vergeet uiteraard de standaard kapotte snelheidsmeter niet!) naar mijn onderkomen; het Drill Shack Resort. Onderweg rijden we door het stadje Dumaguete. Ik kijk mijn ogen uit, en weet ineens weer waarom ik de zo van de Filipijnen houd. Het is het kneuterige, maar eerlijke sfeertje wat er hangt. Overal is iets te doen en zijn de mensen bezig met... Tja van alles eigelijk. De een doet midden op de rijweg een tukkie, de ander verkoopt hele vage vruchtjes, gezinnen zitten aan de straatkant, moeder wast haar kind en vader repareert een binnenband...in hetzelfde teiltje! Hoewel mensen hier arm zijn, stralen zij geen armoede uit. Ik voel me, na 25 uur zonder slaap, inmiddels behoorlijk geradbraakt, maar deze indrukken helpen mij er weer iets bovenop.

Eenmaal bij Drillshack aangekomen krijg ik mijn onderkomen voor de komende 6 weken toegewezen. Een hutje (letterlijk shack) aan het strand. Klein en erg basic, maar prima voor een enthousiaste Divemaster Trainee (of DMT, zoals ze hier zeggen). Bij het inchecken krijg ik te horen dat de eigenaar van het resort diezelfde ochtend nog is overleden aan een hartaanval... pardon? Minder leuk dus, vooral voor zijn vrouw. Ik pak mijn tas uit, en ben nu toch echt wel stuk van de lange reis. Hoewel mijn badkamertje voor Nederlandse begrippen nog geen enkele ster zou krijgen, neem ik een van de beste douches van dit jaar. Met schone kleertjes aan, ga ik op pad om me voor het eerst te melden bij de duikschool. Dit vind ik toch wel een beetje spannend, want ik zal er de komende tijd erg veel tijd door gaan brengen. Na een wandeling van 5 minuten over het strand, herken ik het gebouw en loop ik naar binnen. Direct wordt mijn komst herkend door het personeel. Ik ontmoet Belinda, een van de Nederlandse instructeurs en Caremi, ook Nederlands en tevens mijn mede DMT bij de duikschool. De twee meiden zijn superaardig (ik hoor jullie al denken) en het welkom voelt goed. Later ontmoet ik nog meer staff, waaronder Tim en Zoë, beide eigenaren van de duikschool. De koude biertjes worden aangerukt en ik voel me super op mijn gemak. Ik krijg te horen dat mijn instructeur Jim momenteel op vakantie is bij zijn familie in Engeland, en dat hij over enkele dagen terug zal zijn om mij mijn lessen te gaan geven.

Nu inmiddels toch echt brak, wordt ik door Caremi uitgenodigd om wat te gaan eten bij Drill Shack. Zij verblijft daar ook, en al snel merk ik dat we de gemiddelde leeftijd van de gasten daar behoorlijk naar beneden halen. Na een heerlijke kip-cashew (thnx voor de tip Marc!) taai ik af.. Om 21:30 lig ik in bed en voel dat mij lijf supermoe is, maar mijn hoofd nog geen rust heeft, wat op zich niet raar is met zo veel indrukken. Toch weet ik ergens in slaap te vallen....