Jeepney en Tricycle

2-11-13
Vandaag weer naar Apo, maar nu met duidelijk slecht weer, en ik heb het warempel koud. Het groepje vandaag is klein en zo ook de boot. De eerste duik op Apo maak ik wat foto's. De tweede duik is een stromingsduik, en tegelijk een van de mooiste stromingsduiken tot nu toe. De derde duik is ook een stromingsduik, en halverwege komen we een enorme school horsmakrelen tegen (jackfish). Ondanks de hevige stroming zwem ik naar ze toe en kom midden in de school terecht. De makrelen kijken me aan, maar lijken niet echt bang. Dan gebeurt er iets onverwachts, een van de gasten geeft aan problemen te hebben en wil omhoog. Ik wordt aan hem gekoppeld om samen omhoog te gaan. Dat doen we dan ook, en aan de oppervlakte blijkt dat hij dusdanig uitgeput is van het zwemmen in de stroming dat hij de duik niet meer zag zitten. Geen probleem, veiligheid voorop!

Na de derde duik keren we terug en zijn we redelijk op tijd. Ik besluit om naar de stad Dumaguete te gaan. Deze keer alleen en zonder brommer. Ik wil namelijk nog graag wat boodschappen doen en ook nog naar de kapper. Maar de stad is 10 km verderop, dus moet ik vervoer zien te regelen. Dat blijkt niet zo moeilijk. Er rijden hier zogenaamde Jeepneys, een soort van verlengde jeep/mini vrachtauto met een cabine met bankjes en een imperial. Uiteraard is er geen tijdschema, dus moet je wachten tot er een voorbij komt. En dat duurde niet lang. Wat ze allemaal gemeen hebben trouwens is dat ze allemaal ram en ramvol zitten en er daarom altijd wat mensen aan de achterbak hangen. Ook de mijne zit zo vol dat ik niet in de cabine pas, maar dat zelfs ook nog niet eens wil. In plaats daarvan spring ik achterop en hang nu zelf achter de cabine, me stevig vast houdend. De chauffeur geeft gas, en daar gaan we. Ik voel een glimlach opkomen, want ook dit gaat weer heerlijk op zijn Filipijns allemaal. Met de wind door de haartjes rijden we richting de stad. Als je er ergens uit wil, tik je met een muntje op het dak, en de jeepney stopt. Ik zie dat een van de passagiers een stapeltje brandhout mee heeft, en deze op de imperial van de jeepney heeft gestald. Als hij eruit moet, moeten de takken uiteraard ook mee. Ik help mee, en speel met de gedachte om het openbaar vervoer hier voor in te zetten. Ik wil dat gezicht van de GVB trambestuurder van lijn 16 wel eens zien als ik met een vergelijkbare stapel brandhout en een bloedserieus gezicht op de halte sta te wachten.

Ondertussen herken ik het winkelcentrum, en betaal uiteindelijk 10 peso voor de trip (17 eurocent). Eenmaal in de mall ben ik even helemaal onder de mensen. Bij de kapsalon, die er enigszins betrouwbaar uitziet, kom ik de deur binnen, waarna uiteraard ie-der-een binnen zijn hooft omdraait en me aan staart. Helaas had de kapster geen tijd/plek/zin om me te helpen, dus kon ik niet terecht. Balen, want ik weet niet wanneer de volgende keer zal zijn dat ik tijd heb. Ik besluit de mall voor even te verlaten en een stukje richting stad te lopen. Onderweg zie ik weer typisch filipijnse taferelen en groet iedereen me vriendelijk. Dan stuit ik op een klein winkelraam, pal naast een garage met de text "hair works". Hmmmm, het pandje ziet er van de buitenkant uit alsof het al een half jaar aan het renoveren is, en ik kan door de afgeplakte ramen niet naar binnen kijken. Dan zie ik warempel een heel klein bordje op de deur met "OPEN". Nog maar een keer hmmmm, dat wordt een gokje. Ik doe de deur open en een piepklein hokje komt tevoorschijn. De drie kappersstoeltjes zijn allen bezet, dus dat wordt wachten. De mensen in de stoelen blijken echter het personeel te zijn. Een van de jongens springt op en brabbelt wat in het half Engels. Niet te doen, maar prima, dus ik ga zitten en wacht af wat komen gaat. De jongen doet echter uitstekend zijn werk en neemt ook zeker de tijd. Na enkele interessante kniptechnieken die ik nog nooit eerder gezien heb, wordt de nieuwe coupe nog een keer zorgvuldig bekeken en bijgewerkt. Dat was dat... dacht ik. Maar nu begint het tweede gedeelte van de behandeling, de hoofd, nek en schoudermassage! Wederom prima. Na nog 10 minuutjes zijn we dan toch echt klaar. Hij vraagt voor zijn werk 40 pesos, 0,68 eurocent. Ik geef hem 50 peso, en hij straalt van zijn zojuist gekregen fooi. Hierna ga ik terug naar het winkelcentrum voor mijn boodschappen. Ik heb inmiddels een koelkast gekregen in mijn hutje, dus kan ik nu wat ander soort producten aanschaffen. Na de supermarkt ga ik nog even langs bij een andere winkel voor iets wat ik echt goed kan gebruiken...een knap hoofdkussen. De twee stukjes schuimrubber waar ik tot nu toe op heb geslapen zijn ronduit verschrikkelijk. Ik vind een heerlijk kussen, en loop nu bepakt als een ezel met boodschappen naar buiten. Om met zo veel spullen in een krappe Jeepney te gaan zie ik letterlijk en figuurlijk niet zitten, dus neem ik een tricycle, een motor met zijspan zegmaar. Thuis laad ik de boodschappen uit, doe nog een drankje en ga doodmoe op mijn heerlijk nieuwe kussentje liggen...