scuba review & boodschapjes

21-10-13. Met nog steeds geen goede nacht, val ik pas laat in slaap, en wordt veel te laat wakker. Mijn mede DMT Caremi moet vandaag een duik-opfriscursus (scuba-review) gaan doceren, hetzij niet met echte klanten, maar met personeel van de duikschool (waar ik dus ook bijzit). We beginnen met een theorie-examen, en ik merk dat ik nog lang niet wakker ben. Het gedeelte met de tabellen (duikers weten waar ik over praat) valt me vies tegen. Hoe ging dit ook alweer, het was iets met... Uiteindelijk blijken de antwoorden niet te worden besproken, dus niets aan de hand. Op naar het zwembad, waar we in de stromende regen onderduiken. We doen de oefeningen en ik zie dat de mede-figuranten extra hun best doen om fouten te maken, iets waar de DMT weer op in moet spelen. Ik realiseer me tegelijk dat ik deze taak over niet al te lange tijd ook uit zal moeten voeren. Ik merk dat een routine bij duiken soms lastig uit te leggen is, zeker bij iemand die minder bekend is met de routine. Maar fouten maken mag hier, want het is en blijft een opleiding. Na de oefening is er een debriefing, en eigenaar Tim vertelt, enorm opbouwend overigens, zijn visie op wat er minder goed ging. Ik krijg ook alvast wat tips over hoe je het voor klanten (toeristen) ook een beetje leuk kunt maken. Zij zijn tenslotte op vakantie. Ik snap nu ook gelijk dat ik me de komende tijd dus aan de "andere kant" van de duikschool zal bevinden. Na de debriefing krijg ik de opdracht om morgen een duikkaart van een duiklocatie te gaan maken. Deze hoeft nog niet zo exact, maar moet eerst in grote lijnen. Bjj een volgende duik daar, vul je dan weer iets meer details in. Aha! Dus zo doen die duikscholen dat!

Het regent nog steeds en er is weinig te doen op de duikschool. Ik besluit om om 16:30 even de boel buiten het resort te gaan verkennen. Eenmaal bij de hoofdstraat, kies ik lukraak een kant, en loop. Ik verbaas me weer over hoe het alledaagse leven er hier uit ziet. Iedereen rijdt op brommertjes, kleine autotjes met veel te veel spullen erop, en denderende vrachtwagens. Pal naast de weg lopen koeien, geiten eb honden, en om het mengelmoesje conpleet te maken een hagelwitte toerist uit Amsterdam. En niet opvallen is hier voor mij niet te doen. Busjes toeteren, kinderen zwaaien, verwijfde foutuitziende Filipino's vragen "hey! where you go?". Echt dwingend is het gelukkig niet, en ook zeker niet bedreigend. Op zoek naar een winkeltje, beland ik uiteindelijk in een piepklein loketje aan de straat. Uiteraard spreekt de eigenaar geen Engels, maar dat maakt het eigelijk alleen maar leuker. Ondertussen loopt er een moederhen met 10 kuikentje door het winkeltje. Op de vraag wat mij zo'n kuikentje zou kosten antwoord hij bloedserieus "100pesos!"(€1.70). Ok, de grapjes werken dus nog niet echt. Geeft niets want de man is blijer dan ik ooit enig Albert Heijn cassiére heb zien kijken. Ik koop wat basisdingetjes en loop weer naar huis. Met het vallen van de avond komen de vleermuizen tevoorschijn, en niet te weinig ook. Eenmaal thuis neem ik een douche, en weet inmiddels dat de douchekraan in de muur er na 3 volle rondjes draaien uitvalt en je dus ineens een brandschone navel hebt, want het water spuit uit de muur! Ik kan er eigelijk alleen maar om lachen. Tijdens het eten in mijn resort, heeft een van se oude mannetjes zo ontzettend veel gedronken dat ie van zijn barkruk valt. Geen van de nog nuchtere aanwezigen weet wat te doen, dus ik bied hulp aan. Hier komt de theorie van de Rescue Duikcursus die ik enkele maanden geleden in Nederland heb gehaald van pas. De man wordt gecheckt op vitale functies, in stabiele zijligging gelegd, en krijgt een ventilator op zich gericht. Hij blijft aanspreekbaar, en na een half uurtje gaat het wel weer een beetje. Ik breng hem naar zijn hutje en wordt bedankt door de resterende, nog knetterlamme, vriendengroep. Zo, nu hoef ik me iig niet meer voor te stellen. Ik ga op tijd naar mijn kamer. Morgen vroeg eruit en weer duiken, top!